Posijeci-i-spali

Posijeci-i-spali (slash-and-burn, swidden; 'shifting cultivation' ), najznačajnija metoda dobijanja obradivog tla raširen kod većine agrarnih plemena tropskog pojasa kišnih šuma. Nalazimo ga naročito u kišnim šumama Amazona u Južnoj Americi, i kod brojnih plemena Nove Gvineje, Afrike, Filipina i na drugim mjestima gdje je poznat pod raznim nazivima. U Africi se naziva swidden, na Filipinima caingin, i u Srednjoj Americi milpa. Zavisno od vrste tla i vegetacije, varira period odležavanja tla tokom kojeg tlo mora ostati neobrađeno. Za kišnu šumu zemljište za obradu koje je dobijeno postupkom sječe i paljenja vegetacije, nakon jedne do tri godine obrade mora ostat neobrađeno 20 ili više godina. U području buša sadnja traje do 8 godina nakon čega tlo mora odležati šest do deset godina. Paljenjem travnatih površina tlo se sadi nekoliko godina između kojih jednu do dvije godine mora odležati.

Kod polunomadskih plemena Indijanaca u šumama Amazone iskrči se manja površina u šumi, nakon čega se porušena vegetacija zapali, a pepeo koji ostane, plodno je gnojivo za budućih najviše tri godine. Nakon što se tlo iscrpi i postane jalovo, pleme napušta taj dio džungle i odlazi dalje, da bi ponovo na drugom mjestu iskrčili novu parcelu zemlje. Pripremu tla rade muškarci, dok su žene, u većini slučajeva, zadužene za sadnju i berbu uz pratnju i zaštitu ratnika.

Sistem swidden ili posijeci-i-spali bio je prisutan i u prahistorijskoj Evropi. Njegove glavne karakteristike su ^[1]:

a) mala površina iskrčene šume ili buša;

b. Obradivo tlo dobija se paljenjem

c) sadnja u tlo vrši se upotrebom sadilice (dibble stick) ili motike;

d) jedino gnojivo koje se koristi je pepeo drveća

e) nema nikakvog navodnjavanja, isključivo je ovisno o kiši.

f) period obrade je do tri godine.

g) vrtovi su pod različitim kulturama.

1. ^ http://courses.washington.edu/anth457/agintens.htm Arhivirano 20. 4. 2009. na Wayback Machine Agricultural Intensification